Ontmoeting

5G glundert.

Dat is al 3 jaar dat ik in het vak zit.
Drie jaren gesleten en verweerd in de derde liga van Over- en Neerpelt tot de vergeten Vlaamse krochten in Herne. Drie jaren vechten tegen de reuzen en de grotere der aard om steeds pas na de laatste ontmoeting, of indien het meezat voorlaatste, het oordeel van behoud te mogen aanschouwen. Dus wanneer ik vanavond de liefde bedrijf met mijn tonic en gin in mijn zacht zeemzoeterige zetel der zekerheid weet ik met mijn vreugd geen blijf.

Kessel-lo was deze seizoenshelft het decor van een schouwspel dat zelfs in men stoutste dromen geen hersenspinsel fantaseren kon. Van heinde en verre kwamen ze, Antwerpen, Edegem, Rumst, Zwijndrecht, Mechelen, allen gingen ze met lege handen weer huiswaarts. Na 5 thuisontmoetingen is toernooi.nl gepromoveerd tot screensaver van dienst en straalt er een volmaakt rapport dat ons tot herfstkampioen kroont. Onbekend en vreemd is het gevoel dat zich meester maakt. Een gevoel van zekerheid, van geloof en de botermalse gloed van glorie.

Ons relaas verwoorden zou me leiden naar oorden waar zelfs Liermannen mentale dipjes kennen, waar Van Ussels in onschuldige mixenkrakers hun ligamenten scheuren, waar kinesisten beroep en devotie opzij schuiven om de ploeg te vervolmaken, waar ingeöliede kuiten erogene taferelen opwekten die enkel met ongemakkelijke stiltes en rode wangen tussen pint en vriend werden doorgespoeld, waar tafels en kibbelende negers in de gevlekte, evenhoevige herkauwer schroot maakten van wat ooit een rechterhand was. Neen, een geplaveide etappe was het allerminst maar de flexibiliteit en passie van ons team wist telkens weer een nieuwe schok op te vangen.

Als kapitein voel ik me maar miezerig tussen die vijf halfgoden die zich verzameld hebben in mijn team. Vijf omnipotente creaties die beter als redbull weten wat het is om iemand vleugels te geven. We hebben onszelf een opportuniteit bij elkaar gespeeld, een kans op een streepje licht, een vonk in de duistere ziel die de derde liga zijn kan. De weg is nog lang en bezaaid met averij dat zelfs de meest gelegen opportunist genadeloos neersabelt en tot rafter herleidt.

Dus verwacht van ons geen uitspraken, geen lokroep naar de geschiedenis. Neen. Nu, centraal in het seizoen, vallen de puzzelstukken zodanig dat wij enkel nog genieten kunnen. Nu, na een vlekkeloos en onberispelijk parcours, klopt ons argeloos badmintonhart sneller dan ooit. Dus als ik mijn cocktail verder bijschenk betrap ik mezelf op een vaag en geërodeerd gevoel. Want nu, ja nu, is het enkel nog glunderen geblazen.

V